KINDEREN IN DE EUCHARISTIE: DE MOEITE WAARD (2)

Het is merkwaardig hoe in onze samenleving heel wat zaken uitdrukkelijk op kinderen gericht zijn, en zelfs voor steeds jongere kinderen toegankelijk zijn. Muziekoefeningen voor kinderen van nul tot drie, toneelvoorstellingen voor diezelfde leeftijdsgroep, yoga voor kinderen van vier en ouder, kleuterwedstrijden!

Dat geldt ook voor alles wat met religiositeit en spiritualiteit te maken heeft. Kinderen staan bijzonder open voor het wonder in het leven, voor verbondenheid met anderen en voor wat hen overstijgt. Ze moeten daarin natuurlijk gestimuleerd worden. Ze hebben nood aan een taal om hun spirituele aanvoelen uit te drukken en te kaderen. Ook voor jonge kinderen is bidden zinvol, niet zozeer in functie van later, maar juist op dit moment in hun leven. Ruimte geven aan de stilte, luisteren naar bijbelverhalen -of vragen stellen over de betekenis ervan- vormen manieren waarop kinderen met spiritualiteit en geloven bezig zijn. Naar de kerk gaan of tijd maken voor expliciete geloofsbeleving vraagt soms veel moeite van gezinnen met kinderen. Geldt dat niet evenzo voor alle mooie aspecten in het leven? Ook samen eten is niet enkel fijn, maar vraagt om een inspanning (koken,  aan tafel blijven zitten, praten met elkaar). Maar de kracht die mensen, en ook zeker kinderen, eruit kunnen halen, mag óók genoemd worden.

Mogen horen dat God mensen niet in de steek laat, dat God je graag ziet, dat je een kind van God bent, dat het leven een geschenk is, doet deugd, ook voor kinderen. Het vraagt ook om een antwoord: Gods geschenk aan mensen vraagt om menselijke zorg en liefde. In veel parochies doet men er alles aan opdat kinderen zich welkom mogen voelen: Regelmatig zijn er vieringen waarin ze worden ze betrokken door woord en gebaren. En vaak ben je er daardoor als volwassene ook nog meer bij betrokken! Dus bewijs je je kinderen echt een dienst door met hen naar de kerk te gaan.

Annemie Dillen, professor pastoraaltheologie in Leuven