EEN GRANDIOOS AFSCHEID WAS HET!

 Lieve mensen, wat was het een mooie dag! Met een kerk zo vol mensen dat het wel Kerstmis leek! Een viering waarin heerlijk gezongen kon worden door de koren en de kerkgangers. Waarin ik verrast werd met aan het einde een mooi lied. Nog meer verrast werd met een warme toespraak van mijn dochter Marieke. Tijdens de viering al kon ik genieten van de mooie bloemenversiering. Een viering waar ik zelf de inspraak van liederen had en die ook prachtig gezongen werden door het kinderkoor en dames- en herenkoor. Heel leuk was de verrassing te zien, in de ogen van mijn kinderen toen ik hen als eersten -aan het einde van de verkondiging- een bundeltje overwegingen kon overhandigen. Heel mooi was het samenspel van Jeroen op de piano en Esther op haar dwarsfluit in hun muzikaal intermezzo na de verkondiging.  Dank jullie wel daarvoor. Kortom, de afscheidsviering was het hoogtepunt van de dag. Wat was het een fijne ervaring!

Toen naar het Dorpshuis, waar zoveel mensen waren, dat het zoeken was voor een plekje. Daar werd weer gezongen: het lied dat ik bij mijn 25 jaar pastorjubileum voor díe viering had uitgezocht: ‘Dat nog duizend dagen komen’,  maar  nu met nieuwe voor déze dag  geschreven coupletten. Heel veel dank aan Nel de Boer die de liederen schreef. De sfeer zat er goed in en toen was er de verrassing waarin een sketch werd opgevoerd door de ‘Toneelgroep’ van de parochie. Heerlijk als mensen met humor kunnen relativeren wat vaak zo serieus wordt benaderd (ook door mij). Humor maakt het allemaal wat luchtiger. De lieve woorden van het kinderkoor en hun mooie  zelfgemaakte bloemen die nooit uitbloeien en die nu op mijn bureau staat.  Dank voor de boeketten bloemen, waar ik inmiddels al een week van geniet. Dank allen voor de vele goede  woorden deze dag, de in de korte gesprekjes opgehaalde herinneringen aan bijzondere ontmoetingsmomenten.  Heel veel dank voor de vele kaarten met daarin zulke lieve woorden en goede wensen voor de toekomst.

Is alles dan alleen zonneschijn? Nee, verdrietig vind ik het, dat het Bisdom geen pastoraal werkers meer wil aanstellen in parochies. Tenzij ze zich geroepen voelen diaken/priester te worden. Nog verdrietiger vind ik het dat er geen vrouwen meer als pastor worden aangesteld in parochies. Naar mijn (en hopelijk ook uw) ervaring voegt het wel degelijk wat toe aan het pastoraat en kan een vrouwelijk pastor open staan voor gevoeligheden en dimensies die anders blijven liggen. Maar helaas, ben ik een van de laatste vrouwen in het parochiepastoraat van ons Bisdom en moeten vrouwen die zich ook tot pastoraat geroepen voelen, uitwijken naar ziekenhuis, gevangeniswezen en maatschappelijke instellingen. Het zij zo, de geschiedenis zal leren of dit, al een aantal jaren geleden genomen, besluit wel zo ‘wijs’ is geweest.

21 januari….. Er kwam die dag een einde aan mijn pastorale verantwoordelijkheid, maar het is zeker geen einde aan mijn betrokkenheid met de parochie St. Jan, waar ik ook parochiaan ben en blijf. Nogmaals allemaal: heel, heel veel dank, voor wat u allen hebt gedaan om deze dag zo mooi te maken. Dank dat u mij in uw lief en leed, in uw gezin, in uw leven hebt toegelaten, waardoor ik 21 jaar werkelijk pastor kon zijn.

Annemiek Blonk.